Dag 2 – Waddenzee…we love you

22 oktober 2017 - Rømø, Denemarken

Het bed hier was even wennen: erg smal, erg wiebelig en vooral warm! Nadat Reint 3x om zijn as was gedraaid en ik het gevoel had dat ik gelanceerd werd, heb ik hem gesommeerd stil te blijven liggen, hahaha. We waren niet te laat geslapen en dus waren we er vanochtend om half negen al uit. Na het ontbijt en een paar koppen koffie zijn we naar het oefenterrein van de F16’s gegaan. Tanacha had er dit voorjaar een foto gemaakt van het schema wanneer ze vlogen, maar dat waren maar een paar dagen in het voorjaar. Er hing nu gelukkig een nieuw schema en als het goed is vliegen ze deze week ook nog. We zitten er nu veel dichter bij en dus als we ze horen, kunnen we snel heensjezen. Daarna zijn we naar het strand van Lakolk gereden. Het was donker in de lucht, maar wel droog. We hebben schelpen gezocht, foto’s gemaakt en een eindje gelopen. Het werd vloed en het water kwam razendsnel opzetten. We zijn daarom terug naar de auto gegaan om bij het winkelcentrum in Lakolk een lekkere warme choco te drinken. Ik wilde ook nog graag naar Romo Lys, een kaarsenwinkel met heel veel andere leuke meuk. Natuurlijk stond het er al vol met kerstspullen en ik heb wat foto’s gemaakt ter inspiratie. Reint zag een superfijn wind- en waterdicht vest hangen, dat mega afgeprijsd was en dus heeft ‘ie die gekocht. Even na twaalven zijn we via een omweg teruggereden naar ons huis, om brandhout te kopen, en dat was maar goed ook, want bij de enige stoplichten op dit eiland zagen we een hele mooie auto…een McLaren. Gelukkig heb ik mijn fototoestel bijna altijd in de aanslag en dus kon ik hem “shooten”. Thuis hebben we een broodje gegeten en een kop thee gedronken en ook al miezerde het wat, we hebben toch onze motorkleding aangetrokken om richting Ribe te rijden. Op de Romo-dam regende het al hardop, maar ja…we waren er nou eenmaal aan begonnen en hadden lekkere warme canvaskleding aan. De regen nam al snel weer wat af, maar stopte niet. Vlak voor Ribe zit een Waddenzeecentrum en daar wilden we eens een kijkje nemen. Er zijn niet veel “binnenuitstapjes” hier, maar dit is een echte aanrader. Het superstrakke, modern vormgegeven gebouw is op de muren bedekt met riet en dat ziet er mooi natuurlijk uit. Van binnen is het wit, licht en veelal hoog. Er zijn verschillende ruimtes voor bijvoorbeeld: trekroutes, leven in het Waddengebied, landschap en getijden. Er waren prachtige uit hout gebeeldhouwde vogels en ik was er helemaal verliefd op. Er waren opgezette zeehonden, meeuwen en een zee-arend, maar ook skeletten van vogelkoppen. Je mocht bijna alles gewoon aanraken en kon daardoor bv. de haakjes in de bek van een vogel goed voelen. Door microscopen kon je schelpen, veren en barnsteen bekijken en dat ziet er toch anders uit dan normaal. Eén van de leukste dingen was toch wel een open, ondiepe bak met levende dieren. Er zaten krabben, visjes, zeesterren en schollen in. Ik heb respect voor de krabben, maar een schol wilde ik wel aaien. Helaas zagen de schollen dat niet zitten en die schoten telkens weg…gelijk hebben ze, want eigenlijk lusten we ze ook wel. Toen we dachten dat we alles gezien hadden en ik ook wel moe werd, kwamen we in een ruimte waar filmpjes werden vertoond hoe de duizenden wadvogels eten op het wad en opvliegen als ze verstoord worden. Het klinkt misschien niet zo, maar het was erg rustgevend en dus hebben we daar even uitgebreid gezeten. Het was veel leuker dan we gedacht hadden, vooral omdat het erg overzichtelijk en ruim is en je zoveel kunt doen en aanraken. Buiten was het droog en we zijn nog even door Ribe gereden, maar daar willen we later nog eens heen. We wilden rustig aan terugrijden en dan naar een restaurant gaan waar we dit voorjaar ook hebben gegeten, maar het liep anders. Na een paar kilometer begon het hardop te regenen en toen ik wat ging verzitten voelde het alsof mijn kont nat werd, maar dan kon toch eigenlijk niet? Nou, na een poosje was dat toch echt de waterige waarheid. Ik werd steeds natter en kouder. Bij het kruispunt waar we linksaf zouden, heb ik Reint maar rechtdoor gestuurd de Romo-dam op. Ik wil niet met m’n natte plunje in een restaurant zitten. Thuis bleek ik van mijn kont tot vlakbij m’n knieën helemaal zeiknat te zijn, hahaha. Maar goed dat we hout hebben gekocht, dan kunnen ze bij het vuur drogen. We moesten dus met de auto weer over de dam naar het vasteland om daar te gaan eten bij Ballum Slusekro. Reint wist het nog precies … ik had er de vorige keer een stoofpotje. Ik wist er niks meer van totdat ik de menukaart zag. Reint nam een lekkere schnitzel met gebakken aardappelen en ik dus het stoofpotje van draadjesvlees, champignons en spekjes. Daarbij had ik ongeschilde gekookte aardappelen en rode bieten. Echt ongelooflijk lekker. Dit staat wel in mijn favoriete voedsel top 10. In ons huisje-in-het-bos stak Reint de fik in onze houtkachel, terwijl de sauna op temperatuur kwam. Daar hebben we even heerlijk uitgebuikt en nu liggen we languit op de banken te relaxen met de formule 1 op tv, waar we anders nooit naar kijken. Dat komt omdat we bijna niks verstaan van die gekke Deense taal en heel vreemd … maar op alle zenders spreken ze dat. Welterusten, een dikke vette peace (zoals Enzo Knol altijd zegt) en tot morgen.

Foto’s