Dag 4 – Reint in en uit het ziekenhuis.

Na het korte verslag van gisteren, zal ik nu even wat uitgebreider vertellen. Reint had gisteren eventueel met mij terug naar het hotel gemogen, maar dan moest hij echt veel gaan drinken en dan hoopten ze dat de niersteen zou doorstromen naar de uitgang…om het maar netjes te zeggen. Beter was het eigenlijk om in het ziekenhuis te blijven aan een waterinfuus, omdat dit veel krachtiger is en de steen sneller zou doen verplaatsen. Na de verhuizing van Eerste Hulp naar zijn kamer moest hij elke keer door een zeefje plassen, wat de eerste 10x niet was gebeurd, maar efijn. Ik mocht hem bezoeken tussen 12.30 en 16 uur, maar daar hebben we direct misbruik van gemaakt. Reint moest veel drinken én traplopen. Gelukkig zat de trapopgang tegenover zijn kamer, dus hebben we daar “gezellig” samen de tijd doorgebracht en niemand die langskwam of zei dat de tijd om was. Tegen half vijf ben ik terug naar het centrum gelopen en heb direct een kebap meegenomen om op mijn kamer op te eten. De receptionistes vroegen elke keer als ik langs kwam hoe het was met Reint en wensten hem het beste. Ik mocht onbeperkt eten en drinken mee naar boven nemen, kortom: alle medewerking hier in Hotel Astoria. Reint kreeg een broodje, maar had gelukkig ook een reep chocola van zijn buurman gekregen als dank voor het lenen van de telefoonoplader. De arme man woont 200 km verderop en heeft niks bij zich…zelfs geen familielid. We waren allebei doodop natuurlijk en na de nodige gesprekken via onze telefoons met alle “meelevenden-op-afstand” en wat tv/vlogs kijken, zijn we vroeg gaan slapen. Ik heb als een koe geslapen van 22 tot 8 uur, maar Reint daarentegen werd lekker wakker gehouden door een stampende broeder met platvoeten en een patiënt die om 2.30 uur op zijn kamer werd gelegd. Het echte ziekenhuisleven dus.

Vanmorgen ben ik eerst naar de ontbijtzaal beneden gegaan en heb er ruim een uur lekker rustig gezeten, gegeten, gedronken en vooral bijgekletst met Reint en alle bekenden/familieleden/volgers op Instagram. Als het aan Tanacha had gelegen was ze gisteravond bij mij in bed gekropen, maar gelukkig was dat totaal niet nodig. Ik red me hier prima in deze fijne omgeving. Na het ontbijt heb ik een wandeling gemaakt en kwam ik terecht op een begraafplaats waar niemand was en die zó ontzettend mooi was. Ik heb er wat foto’s gemaakt en genoten van de vogels en rust. Eigenlijk wou ik naar de supermarkt, maar alles was dicht en dit was leuker. Na een korte pauze in het hotel en weer de receptionistes te hebben bijgepraat, ben ik rustig door het Luitpoldpark richting het ziekenhuis gelopen. Precies om half één was ik binnen, na een Coronaformulier te hebben ingevuld en met mondkap op. De dokter stond net bij Reint en zei dat ze het zeefje wilden checken waarin een stukje gruis zat, maar ook dat er nog een scan zou worden gemaakt vandaag. Het gruisje was inderdaad een (stukje) niersteen en het scanapparaat was er binnen een kwartier. Niks meer op te zien, maar eigenlijk kan dat ook beter met een CT. Waarom dit niet gebeurt is, weten we niet…maar het belangrijkste was dat Reint ontslagen werd, omdat hij verder nauwelijks meer pijn had. Wel erge pijn in de kuiten van het traplopen, maar niet in de nierstreek, hahaha. Hij heeft papieren voor de verzekering en medicijnen meegekregen, voor het geval er toch nog pijnaanvallen komen als er meer gruis/stenen loskomen. Al met al en toch nog onverwacht stonden we een half uur later buiten en leek het bijna alsof er niks meer aan de hand was. In het hotel heb ik direct een lekkere, warme chocomelk voor hem gehaald, ook al was het vandaag weer ruim boven de 20C in dit zonnige oord. Al vrij snel wilde Reint graag naar buiten om wat door het park te lopen en nog twee geocaches te doen. Het lijkt wel een film achteraf of een achtbaan. Zo ben je gezond, zo sta je de hele nacht op de kop van de pijn en dan opeens loop je weer te geocachen…heel bizar. We hebben besloten in elk geval tot dinsdag onze kamer aan te houden, al is het wel een andere dan bij aankomst. Ik heb gisteren de verhuizing gehad naar een koelere kamer met betere matrassen, maar zonder TV. Nou kijken we dat niet hier, maar de gasten voor onze oude kamer wel en dus moest ik ruilen gelukkig. Na onze wandeling zijn we lekker op bed gaan liggen en bleken we allebei toch redelijk vermoeid. Ik heb als een blok geslapen, Reint weet het eigenlijk niet meer. Het was etenstijd toen we wakker werden, dus na een ommetje door het centrum, belandden we in de rozentuin bij een restaurant waar we nooit eerder zijn geweest. We aten een lekkere schnitzel met lauwwarme aardappelsalade, heerlijk. Nu liggen we languit op bed en gaan zometeen eerst wat vlogs kijken van Enzo Knol. Zo gewoon, maar zo lekker met z’n tweetjes weer. Wel willen we iedereen bedanken voor de goede wensen, het aanbod om ons en de V-Strom op te halen en de belangstelling. Nu weet je even weer wie er allemaal voor je klaarstaan als er ellende is.

Een leuke afsluiter trouwens: bij de echo van Reint bleek dat hij twee linkernieren heeft én een rechternier. Wij vonden dit heel bijzonder, de arts niet echt…het kwam wel vaker voor. Mooi zo, misschien kunnen we één verkopen dan…hahaha. Maar het allerergste las Reint pas in het hotel in de papieren van het ziekenhuis: zijn geslachtsdeel was “unauffällig” en hij altijd maar denken dat het een knoeperd van een ding is, blijkt ‘ie compleet onopvallend. Wat een bak!!!