Dag 5 – Het gaat…een beetje…of toch niet?

27 september 2021 - Bad Kissingen, Duitsland

Gisteravond zijn we niet te laat gaan slapen, maar kregen we ook direct wat reacties op de laatste alinea van ons vorige verslag. Mensen die vinden dat Reint er maar mee moet leren leven (wat hebben we hierom gelachen) en mensen die zich juist weer slap lachen om de constatering op zichzelf. Maar ja…het is toch ook om te gieren! Gelukkig hebben we beide goed geslapen en verschenen we rijkelijk laat aan het ontbijt. Die is helemaal prima trouwens en de Poolse dame die alles verzorgt was echt blij dat Reint weer terug was. Toen ik haar vertelde dat iedereen om ons heen blij was met haar lieve zorgen, was ze bijna ontroerd. Ik heb gezegd dat het niet vanzelfsprekend is, maar voor haar was dat wel zo. Ze had zelf nare ervaringen in Frankrijk tijdens een vakantie en daarom vond ze dit haar taak. Ik vertelde dat Tanacha had aangeboden om te komen, zodat ik niet alleen was en toen schoot ze bijna vol en liep prompt weg met de opmerking dat ze wist hoe zoiets voelde. We hebben onszelf lekker volgestopt met koffie, chocomelk, sinaasappelsap en natuurlijk verse, hete croissantjes, gebakken ei met spek en ander lekkers. De toetjes gingen weer mee voor later op de ochtend. Aangezien we geen drinken meer hadden, zijn we naar de Kupsch gelopen. Een klein wandelingetje, want deze supermarkt zit een paar honderd meter verderop. In het hotel stelde Reint voor om eerst wat te rusten en dat vond ik direct al zorgelijk. Hij zat wat, liep wat, was onrustig en zei toen dat hij zich niet helemaal senang voelde. Hij had weer wat rugpijn en zijn heupen waren pijnlijk. Helaas duurde het toen niet lang meer en werd hij grauw in zijn gezicht, kreeg hij weer volop pijn en moest hij toch zijn ontbijt weer lozen. Gelukkig hadden we de medicijnen nog van het ziekenhuis, dus die nam hij op den duur maar. Binnen een half uur werkt dat spul, maar zie het maar eens binnen te houden als je zoveel pijn hebt. Dus na 13 minuten kwam de hele prut er weer uit en heeft hij later een paracetamol genomen. Gelukkig is vanaf toen alles binnen boord gebleven, maar voor de zekerheid is hij maar gaan liggen. Zoals gewoonlijk was hij snel vertrokken en durfde ik me nauwelijks te bewegen. Gelukkig hebben we een zitgedeelte, een gangetje en dan pas de slaapkamer. Ik het zitgedeelte heb ik een kwartier gewacht, maar hij bleef lekker slapen. Op een briefje meldde ik dat ik een rondje was gaan lopen, zodat Reint niet door mijn geluiden wakker zou worden. Bij de begraafplaats waar ik gisteren ook was, hoorde ik een groene specht en besloot ik daar te blijven. Het is op nog geen halve km afstand, dus ik kon snel terug zijn als het moest. Er waren wel 8 mannen aan het maaien, snoeien en graven bijwerken, maar het stikte van de vogels en ik kon heerlijk fotograferen: groene specht, gaaien, koolmezen, boomkruipers…vanalles was er. Na 3 kwartier liep ik terug en stond Reint voor het raam te zwaaien. Een goed teken, vond ik en dat was ook zo. Hij was net wakker en toen hij een Mustang voorbij hoorde rijden, keek hij uit het raam en zag…mij (en de Mustang natuurlijk). We aten een toetje en een Snickers en hebben rustig op bed liggen pielen op onze telefoons. Tegen 16 uur zijn we naar het Luitpoldpark gelopen hier vlakbij en het was er extreem rustig qua mensen. Ik wilde heel graag eekhoorns spotten en dat lukte direct. Het was er maar één, maar hij zat heerlijk nootjes te eten in een boom en stond 1x zelfs op zijn achterpootjes met zijn hele lijfje recht omhoog naar een takje te grijpen en plukte een trosje noten. Op hetzelfde moment kwam er een groene specht aanvliegen en ging voor ons op het gras zitten te speuren naar wormen. Wat een geluk! De bomen in het park komen al een beetje in herfstkleuren, dus we hebben heerlijk gewandeld en genoten. Het miezerde ook nog heel even, maar dat stelde niks voor en de temperatuur was verder prima. In het hotel hebben we weer lekker gechillt op bed en tegen etenstijd zijn we het centrum in gegaan. We kwamen bij een Griek terecht en jammer genoeg was het personeel uiterst onvriendelijk, gehaast en was het eten ook nog eens…matig (zoals Brandon altijd zegt). We hebben dan ook afgerekend en zonder dat iemand wat zei, wij ook niet dus, zijn we zó de zaak uitgelopen. Wat een domper, maar ja…onze honger was gestild. Het plan dat we nu hebben, is dat we morgen naar huis gaan op de motor. Maar of het lukt, dat ligt aan Reint z’n toestand. Als we ook maar even het gevoel hebben dat we twijfelen, dan blijf ik hier liever een dag langer binnen het bereik van een ziekenhuis. Mocht er vannacht en morgenvroeg verder niks aan de hand zijn, dan gaan we gewoon op pad en zien we wel hoe het gaat. Je kunt het verloop van een (stuk) niersteen nooit voorspellen, dus we zien wel…

Foto’s

2 Reacties

  1. Trees Tepper:
    27 september 2021
    😊hopelijk gaat nu alles goed...rustig aan maar nu
  2. Carla:
    27 september 2021
    Pfff, wat enorm balen dat het blijkbaar nog niet helemaal weg was.. 😔 Hopelijk was het een laatste restje gruis… 🤞🏻