Dag 7 – Noodweer, ongelukken en de mooiste passen rijden

26 juli 2019 - Nauders, Oostenrijk

Het was vanmorgen wel 10 graden koeler dan de dagen ervoor en dat speet ons helemaal niet. De zon scheen weer en we gingen weer op pad om wat passen te rijden. Als eerste stond de Umbrailpas op het lijstje. Vanuit een dal reden we steil omhoog. De ene haarspeldbocht volgde op de andere en om eerlijk te zijn: ik vond het doodeng. De weg leek soms wel loodrecht omhoog te gaan en de filmpjes die ik eerder zag van in bochten omvallende motorrijders en mijn hoogtevrees speelden me flink parten. Toen het ergens halverwege iets minder heftig was, zijn we even gestopt en dat had ik ook wel nodig. De spanning kwam los, mijn benen trilden helemaal en een paar tranen heb ik ook vergoten. Reint wilde direct terug, maar erger kon het volgens mij niet worden en dus vervolgden we gelukkig onze weg. Het was daarna minder enger, wat glooiender en de haarspeldbochten wennen op den duur ook. De prachtige koeien in de alpenweiden zijn een lust voor het oog en de uitzichten zijn natuurlijk fenomenaal. Bovenop de pas stond natuurlijk een bord met de hoogte erop en toch was de route naar boven nog lang niet afgelopen. Heel gek en toen Reint op de kaart keek, bleek de Stelviopas linksaf te zijn en rechtsaf ging je een dal in. Vanmorgen besloten we nog de Stelvio niet te gaan doen, gewaarschuwd door velen voor de drukte en de vele fietsers. Wij vonden het uitermate rustig en besloten in elk geval naar de top van de pas te gaan. Er lagen nog flinke bulten sneeuw langs de kant van de weg. We hebben wat foto’s gemaakt en zijn toen toch maar terug gereden door het Stelvio Nationaal Park, op weg naar het dorp Bormio, beneden in het dal. Een fantastische route door een heel kaal, ruig en verlaten landschap. Ik kreeg een beetje het gevoel dat het er zo moet uitzien in de Himalaya. We reden af en toe tussen een club motorrijders en sommige stukken waren we alleen. In Bormio zijn we naar een Italiaanse koffietent gegaan, waar het bloedheet was op het terras. De koffie en de warme broodjes gingen erin … als koek. Boven de toppen van de 2500 meter hoge Alpen werd het wel wat donker, maar wij besloten er vanaf te rijden richting de Gaviapas. Een supermooie weg met veel dennebomen, groene weiden, blauwe meren, natuurlijk mooie uitzichten en heel veel motorrijders. Vlak na de top zijn we toch weer omgedraaid, dezelfde weg terug, want omrijden kostte nog heel veel tijd en het slechte weer zat er aan te komen. Het duurde dan ook niet lang of het regende dikke vette druppels en ook de hagel was er weer, bah. In colonne reden we met een heel stel andere bikers rustig naar beneden. Halverwege waren er asfalteerwerkzaamheden en hoe hard het ook goot, we moesten wel 10 minuten wachten voordat we verder konden. Iedereen zag eruit als een verzopen hond en dan te bedenken dat we misschien nog wel 3 uur terug moesten in dit weer. Maar ook dit keer verraste het weer ons, want na nog geen uur werd het droog en heeft het alleen soms nog gesputterd. Toen we weer op die vreselijke Umbrailpas reden (die tranentrekker) zwaaiden geparkeerde motorrijders naar ons dat we rustig moesten rijden (dat deden we de hele tijd al, hoor). Even verder lag een compleet uitgebrande motor naast een vangrail en toen riep ik toch wel even “oh, my god” in mijn helm, vreselijk. Gelukkig was ik nu niet bang en we reden rustig verder tot een paar bochten daarna…een file. Een paar motoren, een bus, wat fietsen verderop…wat nou weer. Bleek er weer een motorrijder verongelukt te zijn, de politie was er al bij en de traumaheli was onderweg. De file werd dus alleen maar langer en na een uur en 8 minuten stonden er bendes motoren, auto’s, wielrenners, enz. De heli vloog toen weg en wij konden eindelijk richting Nauders. Beide ongelukken waren precies op het stuk waar ik ’s morgens om zat te janken, maar niet helemaal onterecht dus dat ik zo bang was. Gelukkig heb ik een man die rustig rijdt waar het moet en hard rijdt waar het kan, maar een ongeluk kan iedereen overkomen. Door omvallen omdat je te langzaam rijdt in een bocht of door gebrek aan ervaring/inzicht heb je zo iets. Ik heb ook overwogen om dit niet te vermelden in mijn verslag, maar het hoort er wel bij en daarom wil ik het niet achterhouden. Er wordt niemand banger van dit soort dingen dan ikzelf en ook daar leer je mee leven. Al met al hebben we vandaag toch weer een paar van de mooiste plekken in de Alpen gezien en volop genoten.

Foto’s

2 Reacties

  1. Ria Bijlholt:
    27 juli 2019
    O mam dit was wel een heftige rit. Doe rustig aan maar dat komt vast wel goed.
    Rij voorzichtig gr ria
  2. Tally:
    27 juli 2019
    Nou dat was me het ritje wel. Gelukkig zijn jullie heelhuids terug gekomen in jullie hotel. Prachtige foto's..... het lijkt op de Karpaten in Roemenië. Volgend jaar de Transfagarasan??