Dag 1 Op de motor naar Tønder in Denemarken

Op deze laatste dag in augustus was Reint al voor de wekker wakker. Die stond op 10 voor 8, maar om 7.40 uur ging meneer er al uit en toen ben ik er ook maar uit gegaan. Drie kwartier later stapten we op de Kawasaki op weg naar Denemarken. In het voorjaar van 2018 vernam Reint op zijn werk dat er in Tønder, waar de Deense vestiging zit, een loopje werd georganiseerd. Vanuit Hoogezand meldden alleen wij tweeën ons aan, van Drunen ook twee (mannen) en uit het verre België nog een getrouwd stel. De zon scheen vanmorgen al wel, het was nog wat fris en 's nachts was het toch wat nattig geweest. In Bunde stopten we al voor een eerste tankbeurt, maar daarna reden we behoorlijk lang door. Om half elf stopten we voor een toiletbezoek en de nodige medicijnen en daarna weer bij de pont over de Elbe. Reint was bij Westerstede van de snelweg afgegaan, zodat we rustig binnendoor konden om wat van de omgeving te kunnen zien: veel weilanden en dorpjes. Voor de pont stond een file waar je helemaal ziek van werd, maar…het geluk is met de motorrijders, want die rijden ongegeneerd naar de stopstreep helemaal vooraan. Binnen 10 minuten zaten wij op de pont (een enorme ferry) en passeerden ons gewoon containerschepen uit Panama en andere exotische oorden. Onderweg kwamen we niet echt iets tegen waar je kon eten, dus dan maar een broodje met bockworst bij een benzinepomp gekocht. Heerlijk, maar dat kwam vooral doordat we bijna van ons graatje gingen. Het was daarna niet zo ver meer tot de Deense grens. Het weer bleef prima, alleen de wind deed steeds meer zijn best om ons van de weg te blazen, pfff. Ik werd er wat soezerig van en ging steeds verzitten en deed mijn vizier open voor wat frisse lucht. Ook mijn mannetje verschoof steeds vaker. Bij een stoplicht zei ik dat ik blij was als ik eraf kon en gold ook voor Reint. Gelukkig was het toen nog maar 20 km. Exact om 15.00 uur stonden we voor ons hotel, Hotel Tønderhus. We kregen de sleutel van onze kamer, ons huisnummer maar dan omgedraaid, dus 321, en dat bleek in een apart gebouw te zijn op de derde verdieping. De hoogste die er is, fijn voor het uitzicht en iets minder voor mijn hoogtevrees. De kamer ziet er prima uit, er staat koffie en thee en de bedden zijn net wolkjes, heerlijk. Na een bak koffie en even rust (voor mij, Reint zocht alweer een cache) zijn we het centrum ingelopen. Het winkelgebied kun je vanaf onze kamer zien, lekker dichtbij dus. Reint wilde graag 5 caches vinden vandaag, om aan de 100 in een maand te komen en dat lukte makkelijk. Ik liep ondertussen te Pokemonnen en we bekeken ook nog de mooie gebouwen die hier in overvloed zijn. Reint kreeg nog een app van de collega uit Drunen dat ze file hadden bij Hamburg en een half uur later kwamen. We hadden al afgesproken om samen te eten, die afspraak bleef natuurlijk staan, maar wij hebben wel een hotdog tussendoor gegeten. Nadat we 8 caches hadden gevonden, gingen we terug naar het hotel. Wij vervelen ons gauw op zo’n kamer, dus wilde ik om 18.45 uur nog wat Pokemonnen. Reint liep rustig door, maar er sprak mij een man aan in het Duits of ik morgen “het loopje” ook deed. Ja dus. En of ik alleen  was of op iemand wachtte. Nee, mijn man loopt daar en ja, we wachten ook op iemand. Of ik dan misschien voor Hydro liep morgen, hij namelijk wel! Ik dacht meteen dat dit de Deen was waar wij startnummers en shirts van zouden krijgen, maar nee hoor…het waren de Belgen. Hij spreekt wel wat Nederlands, zij niet en dus praten we halfgebakken Nederlands en Duits door elkaar. Hans en Niels kwamen er net aan rijden, toen wij met ons vieren stonden te praten en zo was de club compleet. We gingen direct eten bij Cafe Victoria, waar Hans al eerder had gegeten. Het was heel gezellig, totdat Hans schrok van de tijd. Hij had een afspraak met de Deense Kirsten en was al 20 minuten te laat. Na een telefoontje kwam ze een paar minuten later het café binnen met de t-shirts (fluorgeel met een ieniemienie wit logo van Hydro) en wat info voor morgen. Er lopen 63 Hydro-collega’s in totaal en de start is midden in het centrum, een paar honderd meter lopen voor ons. Toen het eten kwam verdween Kirsten snel weer. Het was een sfeervol en bomvol café-restaurant met heerlijk eten. De Belgen zaten samen aan de bier, maar bleken marathonlopers te zijn. Ze doen ook triatlons en fietsen honderden km’s op een dag, helemaal gek die gasten. Wij hadden ze nooit zo ingeschat aan de buitenkant, maar dan zie je maar weer. Tijdens het eten vroeg Hans naar het geocachen en toen Reint buiten een liet zien die hij vanmiddag had gedaan, werd hij enthousiast en wilde dat ook proberen. Wij hebben ze lekker laten zoeken met z’n vieren, maar de Belgische vond hem uiteindelijk. Ze vonden het erg leuk en wie weet hebben we weer wat mensen gestrikt voor deze hobby. Om half tien waren we terug en hebben we afgesproken dat we morgen om 9 uur gaan ontbijten. Reint heeft net lekker gedoucht, dus nu kan ik (erg jammer dat we geen bad hebben, maar ja).