Dag 3 We rijden terug via de kust

We lagen al een poosje wakker voordat ik vroeg hoe laat het was en...het was nog vroeg. Half acht om precies te zijn. Een mooie tijd om op te staan dus. In de ontbijtzaal was het een drukte van belang met allemaal bejaarden, die nadat ik eerst een minuut netjes op ze had staan wachten, mij vervolgens gewoon aan de kant duwen om de verkeerde kant op te lopen, pfff. Gelukkig was het ontbijt weer prima met: omelet en bacon, jus d’orange en koffie, kaneelbroodjes, zacht gekookte eitjes en veel soorten brood. We lachten ons slap om de serveerster die iedereen begroette met zoiets als “moan” (goedemorgen). Na een paar keer vlak achter elkaar: mmmmoan, mmmoan, moan, vonden wij haar klinken als een broedse kip. Maar...elke gek zijn gebrek natuurlijk en wie weet waar mensen bij ons om lachen. Misschien wel om de manier waarop wij van de trappen gingen vanmorgen, met onze stramme spieren en zachte gekreun. We moesten echt even warmdraaien en gelukkig konden we om 9 uur uitchecken en comfortabel op onze Kawasaki gaan zitten. De zon scheen lekker en de route voerde het eerste deel langs smalle landwegen, tussen de schapen en koeien door. In de verte zagen we windmolens en ik kon het Wad bijna ruiken. Grote formaties ganzen vlogen over en er was - op een paar kerkgangers na - bijna niemand bij het pad. Het voelde echt als vakantie. Na een kwartiertje reden we al over de Duitse grens, waar echt mooie rietgedekte boerderijen en herenhuizen stonden. Het is niet in de buurt van Winschoten, maar anders zou ik er bijna willen wonen. In de loop van de morgen werd het wat drukker op de weg, maar werd het ook steeds warmer. Op twee punten zijn we even gestopt om over de dijk en dus de Waddenzee te kijken. Het leek wel een spiegel zo glad. Tussen de middag kwamen we bij de pont over de Elbe waar weer net zo’n file stond als op de heenweg. We tuften met nog een andere motorrijder lekker langs de rij en toen Reint het einde van de sliert wat zag bewegen, gaf hij iets gas bij. De pont werd nog net volgereden met de laatste auto’s en we hoopten dat wij er nog bij op mochten. De veermannen keken een paar keer onze kant op en toen wenkten ze naar ons en de camper achter ons. Wij mochten nog mee, yes! De camper had voor en achter maar een paar centimeter over, zodat de laadklep net dicht kon. We hebben er samen met andere mensen foto’s van gemaakt en de man en vrouw van de camper zaten bijna verkrampt achter de voorruit en je zag aan hun gezichten dat ze het maar eng vonden dat het net paste, hahaha. Wij waren vooral superblij dat we niet eens een minuut hebben hoeven wachten. De hele rechter rijbaan stond vol met motoren en de veerman vroeg of wij bij die groep hoorden. Nee, zegt Reint, wij zijn alleen. Nou, alleen kostte het € 7,50 en voor groepen is het maar € 5,00 per motor en dus vroeg ‘ie nog eens of we daarbij hoorden. Ja dus en zo kregen we ook nog korting. Dat scheelt weer een beetje op zo’n heel weekend :). We aten een bifiworst en konden er ook nog even naar de wc, heerlijk. Vanaf de pont hebben we ongeveer de helft binnendoor gereden en de andere helft via de snelweg om iets sneller thuis te zijn. Aan het eind van zo’n dag ben je toch blij dat je van de motor af kunt. Bij het oude vertrouwde Hotel Adria in Bunde hebben we een tafeltje gereserveerd voor zes uur en we maakten een foto die naar de kinderen werd verstuurd, dat we er bijna waren. Nog even tanken, de grens over en toen waren we eindelijk thuis om 15.40 uur. We sloten dit heerlijke weekend dus af met een etentje in Duitsland, waar we met de auto heen konden en dat was heerlijk voor onze achterwerken. Nu blijven we voorlopig even thuis.