Dag 22 De laatste reisdag…naar huis

Om 8 uur vanmorgen hoorden wij de rits van Brandon’s tent en zo stonden we eigenlijk alle drie tegelijk op. We ruimden de laatste spullen op, dronken een kop koffie tussendoor, draaiden de poten in en toen moest ik nog even naar de wc. Reint vroeg me om ook direct de slagboomkaart af te geven en uit te checken. Eerst gaf ik de verkeerde plaatsnummer door. Ik had achterom gekeken naar ons nummer, maar dat was natuurlijk die van de buren…duh…het was nog vroeg, he? Toen zei ze hoeveel kronen ik moest betalen en ik zei: “Hoezo? Heeft mijn man niet bij aankomst betaald?”. Bij alle campings die we gehad hebben, moesten we van tevoren betalen. Ik had helemaal niet opgelet dus bij het inchecken en kon linea recta terug naar de caravan. Oeps, Reint was het ook even vergeten, maar het klopte wel, dus hebben we alsnog betaald. Gelukkig zat er toen al weer iemand anders achter de balie, haha. Met een lekkere 20 graden op de thermometer hadden we precies 583 km voor de boeg. We reden weer tussen de graanvelden door naar de Lillebaeltbrug, waar je ook weer een waanzinnig uitzicht hebt over een baai en de stad Fredericia. Na ruim anderhalf uur stopten we even om de koffie te lozen en het kwik was al gestegen met 4 graden, zalig. We reden door en waren zo vroeg bij de Duitse grens, dat de curryworst die we onszelf beloofd hadden, toch nog even moest wachten. We belandden bij een wegversmalling en zaten tussen de vrachtwagens geklemd die steeds langzamer gingen rijden totdat alles muurvast stond. De baan naast ons bleef rustig doorrijden en na een poosje vroeg Brandon of wij daar ook niet heen konden gaan. Reint kon nog net bij de voor ons geparkeerde vrachtwagen langs en met precisiewerk konden we rustig aan langs de colonne van truckers. Aan het eind van de sleep stond een auto scheef geparkeerd en ik zag een man met zijn armen zwaaien en steeds omhoog kijken. En terwijl Reint zei dat er een auto in de sloot lag, zei ik dat de traumaheli eraan kwam en hoogstwaarschijnlijk op de snelweg zou gaan landen. Reint gaf direct gas bij en samen met nog 2 auto’s ontsnapten we aan de file. Daarna werd al het verkeer tegengehouden, pfff…wat een geluk voor ons. Het was behoorlijk frustrerend om in Duitsland te rijden, want de ene baustelle na de andere volgde. Om half één stopten we voor een fijne curryworst en Brandon nam voor de verandering weer eens een hamburger-menu. ’s Middags appte ik met Tanacha over de stand van zaken op de weg en dat we misschien tegelijk thuiskwamen. Zij was namelijk aan het werk in de praktijk in Hoogezand. Het was 31 graden buiten en ook al stond de airco aan, ik vond het nog bloedheet binnen. Bij Bremen moesten we kriskras helemaal door de stad met alle stoplichten van dien en daarna was er weer een opbreking, bah…wat een ellende. Je weet misschien ook dat je naar huis gaat en dan irriteert dat iets meer, maar we waren er echt een beetje klaar mee. Om kwart voor zes appte Tanacha dat ze thuis was en namen net de afslag Heiligerlee en waren binnen 10 minuten bij haar dus. We hebben samen gegeten en al veel bijgekletst, want wat zij in 2 weken meegemaakt hebben en wij in 3 weken, dat is niet zomaar verteld. We hebben een hele fijne vakantie gehad met onvoorstelbaar mooi weer en maar heel weinig regen. Denemarken heeft ons hart nog iets meer gestolen door de fietsvriendelijke steden Kopenhagen en Odense, hier kan Nederland een voorbeeld aan nemen. Zweden was weer zoals we ons voorgesteld hadden: rustig, vol bos en zonsondergangen om je avond aan avond op te verheugen, met de schattigste huisjes die wij wel zouden willen en ook lekker dat iedereen Engels spreekt en zo aardig is. Jammer dat het vinden van een gezellige eetgelegenheid vaak lastig is, maar dat is nu eenmaal zo. De foto’s uitzoeken en de verslagen typen kost altijd veel tijd, dit jaar alleen door mij is er ruim 26 uur aan gewerkt en dan zorgt Reint er nog voor dat alles geüpload wordt, wat ook de nodige tijd kost. Gelukkig vinden we het leuk om te doen en lezen we zelf ook wel een iets terug, maar tegen iedereen die ons gevolgd heeft zeg ik: bedankt en tot de volgende vakantie. Wij gaan, om uit te rusten van alle inspanningen in de afgelopen weken, over anderhalve week een weekend naar Tønder in Denemarken. En we moeten er natuurlijk zaterdag ’s middags 10 km hardlopen J!