Dag 11 Appen met de jarige, nationaal park bezoeken en inpakken

Vannacht om 12 uur was het weer zover…nu was onze schoonzoon jarig en dus lagen we gezellig in bed met hem te appen, totdat vader en dochter los van elkaar besloten dat het genoeg was. Er moest ook nog gewerkt worden aan het thuisfront, dus hij moest nodig slapen en niet meer met ons appen. Ik hoop maar dat het goed gekomen is op zijn werk met een wat kortere nachtrust. Met mijn nachtrust kwam het in elk geval wel goed, want na de koffie ben ik direct een half uurtje gaan hardlopen. Het was vandaag niet zo ontzettend warm, dus dat liep heerlijk en mijn 5 km. gingen me makkelijk af. Toen ik terugkwam hebben we onder het genot van een kop koffie de achterbuurvrouw eens goed gevolgd. Dat ze schoon en opgeruimd was, dat hadden we al begrepen na al die dagen van matjes kloppen, maar dat ze vanochtend met een kruimeldief uit het dakraam hing om het dak te zuigen…dat hebben wij nog nooit eerder gezien. Gelukkig valt er genoeg te zuigen met die berkenvliegers hier. Wat zal ze genoten hebben…maar wij ook. Tot vanmiddag hebben we half in de zon en de schaduw wat zitten puzzelen, lezen en appen. Na het eten zijn we in onze vreselijk vieze auto gestapt op weg naar Nationaal Park Färnebofjärden alwaar een bezoekerscentrum zou zijn. We verwachtten er maar niet al teveel van, maar juist dan…overtreffen sommige dingen je verwachtingen. Het centrum zelf was een klein gebouwtje, maar ultramodern opgezet en heel erg leuk om te zien wat er allemaal in het nationale park voorkomt. Buiten was het ook erg mooi met stroomversnellingen in het meer, bruggen over het water, vliegvissers en heel veel groen. Het bleek dat we in een complex liepen van gebouwen van vroeger en in het midden stond een prachtige volkshogeschool. Ook hier liepen nauwelijks mensen, maar het is volgens ons één van de mooiste dingen hier in de buurt. Je kon niet alle gebouwen in, maar er stonden wel overal informatieborden over een smederij, badhuis, woning ingericht in ouderwetse stijl, enz. Er was een prachtig rozeoranje orangerie om wat te eten, tussen half twaalf en half twee, en waren wij er later. We reden hierna het park in en genoten van de slingerwegen, kijkjes over het water en de gehuchten waar we door kwamen. Op een bepaald moment zag Reint een cache op de kaart en ik een bord langs de weg met ijsjes erop, dus sloegen we het doodlopende pad in richting het water. We kwamen uit bij een veerpont en een tuinhuis met picknickset ervoor. De beheerder stond direct op en ik zei hem dat we blij waren dat hij ijs had. Hij pakte de ijsjes, terwijl ik me realiseerde dat we helemaal nog geen Zweeds geld op zak hadden. Je kunt hier alles met een kaart betalen, maar dit? Nee, we konden niet pinnen. Hij aarzelde een seconde en zei toen dat we het ijs toch maar moesten nemen, maar wij protesteerden. It’s a gift, zei hij een paar keer en drukte me de boel gewoon in handen. Niks hielp en dus aten we de ijsjes maar op. Erg lief van hem. Ik keek eens over het meer, terwijl Reint met hem sprak over de pont en ik zag een enorme vogel biddend boven het water. Ik zoomde in en zag direct dat het een enorm grote arend was. De man haalde er een kaart bij en liet me zien dat het een visarend was en vertelde dat het erg bijzonder was dat die hier vloog. Er zijn maar 2 paartjes in het hele park en ze vlogen bijna nooit bij dit meer. Yes, een nieuwe soort voor mijn lijst. Eindelijk maar toch kon Reint doen waar we voor kwamen, de cache zoeken. De man lachte wat, zei dat hij het niet kende en dat het hem zou verbazen als we iets vonden. Gelukkig vond Reint hem en liet het aan de man zien en ook dat deze cache er al 9 jaar lag en vorig jaar in juli voor het laatst gevonden was. Hij was verbaasd en vond het leuk dat wij hem iets nieuws vertelden over zijn werkplek. Waar geocachen toch niet allemaal goed voor is, anders hadden we dit niet eens meegemaakt. Bij de pizzeria in Hedesunda hebben we nog maar eens gegeten en dit keer viel het niet tegen. De enorme hamburgers met overheerlijke patat en kebab vielen in goede aarde. Bij de Route 56 Hedesunda Cruisers hebben we getankt, zodat we morgen niet direct hoeven en ook hier had ik even geluk, want er liepen drie reeën in het veld ernaast en die sprongen als halve mallen door een tarweveld. Opeens stonden ze stil en keken alle drie naar rechts, terwijl ik een heel raar geluid hoorde schallen over het veld. Dat bleek een overvliegende kraanvogel te zijn, hij krijste zo hard dat we hem een kilometer verderop nog konden horen, hahaha. Op de camping zijn we snel begonnen om de voortent af te breken en de andere troep op te ruimen en ondertussen spraken we met de Friese buurvrouw over de voor- en nadelen van Zweden. Zij en haar gezin hebben in de loop der jaren ook al op een aantal plekken gestaan, waar wij zijn geweest. Ook op de camping waar wij morgen naar toe gaan en zij was het helemaal met ons eens, dat dat ook één van de mooiere plekken in Zuid-Zweden is. We gaan het weer meemaken, morgen verlaten we de provincie Dalarna, het dorp Hedesunda en het schiereiland Ön.