Dag 11 – Reizen door Oostenrijk, Zwitserland, Liechtenstein en Duitsland

Na het ontbijt hebben we afscheid genomen van oma, die het appartement verhuurt, en haar kleinkinderen. Oma woont beneden, halverwege woont haar dochter met gezin en wij zaten nog een etage hoger. Via de Norbertshöhe waren we in no time in Zwitserland, waar het prachtig weer was. Door het vroege tijdstip en de hoogte konden we het qua temperatuur niet beter wensen. De route voerde ons naar de Flüelapas en dit was, net als gisteren, genieten van het begin tot het einde van de pas. Wat een spectaculaire uitzichten en in plaats van koeien zagen we nu meer schapen. Weer was er een heli aanwezig boven de bergtoppen, maar nu één van het leger. Ook daar keken veel mensen naar. Het was een stuk drukker op deze pas, dan op alle andere, maar hij is ook niet extreem hoog. Wel lagen overal nog beste plakken sneeuw en precies bovenop de top was het ook nog mooi wit. Er waren veel motoren boven. De tocht naar beneden was ook hier weer anders dan naar boven. Grappig kleine denneboompjes stonden verspreid over de alpenweiden en het was er groen en nat. Veel stroompjes en plassen. Via Davos reden we langzamerhand binnendoor naar het Fürstentum Liechtenstein. Precies op de grens zijn we, zoals altijd, gestopt voor een foto met Reint en/of de Kawa erop. Dit was voor ons de enige grensovergang waar ook een bord stond van Zwitserland, dus konden we die ook eindelijk maken. Het was weliswaar een bord met hun vlag erop, maar beter dan niks. We reden tussen boomgaarden door met uitzicht op een mooie burcht op een rots. Reint wilde er natuurlijk een cache vinden, wat die had ‘ie nog niet in deze dwergstaat. Bij de eerste de beste lukte het na enig zoekwerk wel direct. Voor de tweede hebben we geparkeerd in het centrum van Vaduz, de hoofdstad. Het was inmiddels bloedheet geworden en onze broeken plakten vast aan onze benen. Gelukkig was een stel Belgen ook al aan het zoeken en die vonden hem snel. Reint kon toen z’n naam ook invullen en daarna sprongen we zo snel mogelijk op de motor om weg te komen uit de hete stad met z’n stoplichten. Voor de foto’s ben ik erg blij met dit zonnige weer, want de vorige keer regende het toen we hier waren. We gingen al gauw de grens met Oostenrijk weer over en bij de Bodensee straalde de zon op het blauwe water en dat zag er aantrekkelijk uit. Maar wat was het megadruk en heet in Bregenz. We reden gauw door naar Louis, een motorzaak, waar Reint noodgedwongen nieuwe laarzen moest kopen. Bij de laatste hoosbui bleken ze niet meer waterdicht en al was het nu boven de 30C…het was nodig. De oudjes kon hij daar achterlaten. Nog één keer de grens over naar Duitsland en ruim voor vijven kwamen we aan bij ons nieuwe hotel voor de komende dagen, in Ravensburg. Na een douche zijn we snel op zoek gegaan naar een tentje waar ze curryworsten met pommes verkopen, daar hadden we zo’n zin in. We zagen onder het zoeken dat het een prachtige stad is, met mooie torens, kerken en andere gebouwen. Bij een soort kebabzaakje hadden ze ons favoriete eten van vandaag gelukkig. Toen we wat in de maag hadden, hebben we gauw drinken gehaald in een supermarkt en zijn toen een cacherondje gaan doen buiten het centrum. Via een prachtig kerkhof belandden we bij een cache waar eindelijk weer eens een woodie in zat. Alle andere zaken die je in een cache vindt, moet je ruilen of in een andere cache stoppen. Maar deze op sjoelbrikken lijkende houten rondjes mag je houden als je wilt. Wij vonden ooit in Tsjechië een paar en in Bad Kissingen één. In een ander cache lag een trackable, die moet je dus in een andere cache terugdoen en Reint heeft de eigenaar bericht dat hij meegaat op de motor naar Nederland. Zo kan de trackable zoveel mogelijk kilometers maken, of naar zoveel mogelijk landen, of naar een bepaalde bestemming als die bekend is. Als laatste deden we een webcamcache, iets nieuws voor ons en dat is altijd leuk. Je zoekt de opgegeven webcam op en vraagt bv. iemand (thuis) of hij naar je wil kijken en een foto maken, die stuur je naar de cache-owner en dat is het eigenlijk. Dit leek ons wel iets voor Tanacha en natuurlijk werkte ze direct mee. We stonden midden op een bijna leeg plein te zwaaien naar “iets”, wat Tanacha gelukkig zag, maar de mensen om ons heen niet. Je zag ze denken: wat doen die nou??? Ik bracht gauw Brandon ook op de hoogte en ook naar hem hebben we even kunnen zwaaien. En dan te bedenken met alle technieken van tegenwoordig, dat we dit leuk vinden om te doen!!! Op een omslachtige wijze zwaaien naar je kids thuis, hahaha. Wij vonden het erg leuk in elk geval. Het is nu 23.30 uur, nog steeds bloedheet in onze kamer en de studenten aan de overkant lijken nog lang niet te gaan slapen. Welterusten!