Dag 16 Naar de skipiste, veel fietsen en Zelensky op bezoek.

Een strakblauwe lucht begroet ons deze morgen, maar we ontbijten binnen, want het gras is nat van de dauw. Wat een zalige rust op deze camping, ondanks dat we vlakbij een snelweg zitten en onder een vliegroute. Reint had vandaag een grote wens en ik een klein wensje. Daarvoor moesten we naar het centrum van Kopenhagen, zo’n 11 km fietsen en dat over maar één lange weg. Mijn wens werd als eerste vervuld, we gingen naar de Lego Store om stempels te halen voor mijn paspoort. We stonden alleen nog maar vóór de winkel, toen een oudere dame zei dat we haar even na moesten doen. Ze was gekleed in een fleurige, lange jas en hield haar hand voor een scanner in de etalage van de Legowinkel. Het duurde even en toen kwam er een Legofiguurtje tevoorschijn en dat zou zij moeten zijn. Nu waren wij aan de beurt en de mevrouw had de grootste lol. Ze kwam helemaal niet meer bij, toen Reint één of ander woest figuur werd en ik zei dat ik wel beter wist. Eenmaal binnen kreeg ik maar liefst 7 of 8 stempels, maar voor onze lieve Lyo hadden ze helaas niet veel keus in Duplo en het was ook nog veel duurder dan in ons eigen land. Zonder kado stapten we op de fiets naar een paleis in de buurt, waar we werden tegengehouden door de politie. De fiets mocht niet mee naar het binnenplein, wij zelf wel. Toen ik vroeg wat voor happening daar binnen was, zei de man tot mijn stomme verbazing dat Zelensky binnen zat. Ik volg zelden het nieuws, dus ik wist van niks. Ik weet wel wie hij is (gelukkig). We besloten de koninklijke bibliotheek dan maar te gaan bekijken, die om de hoek zat. Een prachtig gebouw met een leuke tuin, maar ook daar wemelde het van de politie, pers en anderen. Na controle van de rugzakken mochten we hetzelfde plein alsnog op, maar iemand van de pers vertelde dat het nog 3 kwartier duurde voordat hij ging speechen. Dat zijn kostbare minuten op onze vakantie, dus hoe jammer ik het ook vond (Reint boeide het niks), we gingen toch maar richting Christiania. Hier wonen krakers, hippies, kunstenaars en anderen die moeite hebben met onze maatschappij. Er worden veel drugs gebruikt en het fotograferen van mensen of handelingen zijn dan ook niet gewenst. Mijn camera van ruim 1,5 kg heb ik dus maar in de rugzak opgeborgen en met de telefoon in hand zijn we over het enorme terrein gelopen. Het was veel groter dan ik altijd dacht en af en toe nam ik een foto van een kunstwerk of huisje. Aan het einde van deze chaotische bende kwamen we in de buurt van Reint zijn wens…de energiecentrale Copenhill beklimmen en ik had er ook echt zin in. Totdat ik onderaan het enorme gebouw stond en me de schrik om het hart sloeg. Wat een hoogte…85 meter. We hadden de centrale al wel eens vanuit de verte gezien, maar nu was het echt indrukwekkend. Met een klimwand van boven tot onder (waar niemand klom trouwens), een heuse skipiste en gratis toegang om naar boven te gaan met de lift of lopend, is het natuurlijk een unieke ervaring om dit te doen. We hebben niemand zien skiën op de groene matten en de trap naar boven was wat mij betreft superfijn…heel erg breed en je kon aan twee kanten van de reling lopen, zodat ik altijd aan de “binnenkant” kon lopen. Het was een echte workout om al die treetjes op te hobbelen. Elke 10 meter hoogteverschil stond aangegeven op de trap en het uitzicht werd snel mooier. Het gebouw staat in de haven, waardoor je ook zicht hebt op Zweden en daar is ‘ie weer: de Oresundbrug. Reint was bijna boven wel klaar met al die tredes, terwijl ik het nog leuk vond. Maar dat draaide 100 graden om toen we boven waren. Nu was Reint blij en ik kreeg opeens de schrik in m’n hele lijf en stond te trillen op m’n benen (zelfs tot wel een uur daarna). Ik ben op de grond gaan zitten op een plek waar ik bijna geen uitzicht had. Ik had echt een paniekaanval en kon alleen maar huilen en iets of iemand vasthouden. Reint heeft foto’s gemaakt en een geocache gedaan en na wat eten en drinken werd ik wat beter. Op den duur heb ik zelfs los gestaan (ik lach er nu om, het klinkt alsof ik een kleuter ben) en durfde ik wat rond te kijken. De rondcirkelende heli ivm Zelensky durfde ik niet te bekijken, maar die vloog toch al de hele middag over Kopenhagen heen. Naar beneden ging eigenlijk weer prima. We hoefden niet steeds via de trap, maar er was een alternatieve route over een soort betonpiste. Eenmaal beneden kon ik bijna niet meer op mijn benen staan, zó trilden ze en ik heb nog wel een uur spierpijn van de spanning gehad. We zijn dus snel naar de Food Market Reffen gegaan een eindje verderop. Een superfijne plek met tientallen foodtrucks, muziek, werkplaatsen, enz. Eigenlijk hadden we brood bij ons, maar we lieten ons verleiden door een burger teriyaki (voor Reint) en een Pokébowl (voor mij dus). Via het drukke Nyhavn, met de mooie kenmerkende gekleurde huisjes, zijn we naar het rustige parkje bij het Rosenborg Slot gefietst en zijn aan de overkant belandt in de botanische tuin. Daar waren we met Brandon ook al eens geweest en ik was zo ontzettend moe, dat we daar eerst in het gras hebben liggen chillen, net als tientallen anderen. Helaas was de helft van de tuin dicht, omdat er nieuwe paden worden aangelegd, maar misschien was het beter zo. We moesten natuurlijk nog 10 km terug naar de camping fietsen en ik was total los. In de drukke middagspits fietsten we met honderden anderen de stad uit en op den duur werd het steeds rustiger, totdat we bij het Damhusmeer kwamen. Daar hebben we, onder het genot, van een ijsco lekker naar de vissende kinderen gekeken. Op de camping hebben we nog een beetje spaghetti warm gemaakt en gekeken naar de sprongen van Pieter Konijn (eigenlijk Haas) die om de caravan hupste. Na het uitrusten en eeuwenlang douchen onder een gloeiend hete douche, voelden we ons weer wat frisser. Die ruim 5 km wandelen en bijna 40 km fietsen waren vandaag echt de moeite waard.