Dag 3: naar het zonnige, maar ook hete zuiden.

6.00 uur en de zon schijnt door onze witte gordijnen…pffff, best vroeg dus. Ondertussen beginnen de kerkklokken te beieren en lopen er gierende bejaarden over de gang. We hebben goed, maar kort geslapen dus. Als het ontbijt ook nog matig blijkt te zijn, nemen we elk een hard bolletje, een hap yoghurt en pakken we onze biezen. Om kwart voor 8 tuffen we heerlijk door ontwakend Oostenrijk en genieten van een wolkenloze hemel. We komen al snel bij het dorp Natters, waar we zo’n 26 of 27 jaar geleden prachtige avonturen hebben beleefd met vrienden Jetze, Elly en de 2-jarige Nicole. Toen waren we aan het rondtrekken met een tent, nu met de motor…maar beide is leuk. We zoeven enkele keren onder de Brenner door, want natuurlijk rijden wij weer op de rustige binnenwegen. We rijden weg met 18 graden, maar hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt…15…13…10 graden. En net als we denken dat we extra kleren aan moeten, komen we aan bij de Oostenrijkse-Italiaanse grens en verdwijnen de schaduwen van de bergen. In het zonnetje komen we weer op temperatuur en toch vond ik die kou overheerlijk. Ik kan daar zoveel beter tegen, dan tegen de hitte. Het hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk, is vandaag de Jaufenpas. Bijna 2100 meter hoog en erg mooi om te rijden. De besneeuwde bergtoppen blijven ver weg, maar het uitzicht is fenomenaal. Het rijdt hier vol met motoren en bijna iedereen stopt bovenop om even rond te kijken. Vlak na het hoogste punt zagen we een weiland met echte alpenkoeien. Ze waren erg nieuwsgierig en lieten zich lekker door ons aanhalen, zó schattig. Beneden in het dal werden veel druiven verbouwd en ook in de uren daarna reden we constant tussen de wijngaarden door. We kwamen ook door Merano, een redelijk grote plaats. Daarna reden we een hele tijd over wat saaiere wegen. Het landschap werd wat vlakker en de temperatuur ging snel omhoog…22…26…30 graden. Reint riep op een gegeven moment dat we bij de eerste de beste ijssalon gingen stoppen en die vonden we in de vorm van een terras met prachtig uitzicht. Gelukkig verkochten ze ook Magnums en frisdrank en konden we heerlijk in de schaduw zitten. Weer helemaal op verhaal begonnen we aan het laatste stuk richting het Gardameer. De omgeving werd weer mooier met statige, hoge rotsformaties en kleine meertjes af en toe. Tegen 2 uur kwamen we bij Riva aan het Gardameer. We zakten langs de westkant af naar beneden en passeerden daarbij vele tunnels. Normaal zit je niet echt op die stinkdingen te wachten, maar nu brachten ze ons verkoeling. De Italiaanse verkeerschaos was op z’n top en we vochten met scooters en andere motoren om een plekje op de weg, terwijl bussen vóór ons telkens remden als er een overhangende rots was. Bloedje heet, maar ook heerlijk om na 12 jaar weer eens op vakantie in Italië te zijn. Het kwik steeg tot 33 graden en toen was het ook echt niet fijn meer. Bij de post waar de sleutels worden afgegeven, moesten we nog een half uur in de rij en toen weer een half uur terug naar Manerba. Uit de vlogs van Enzo kennen we het complex natuurlijk en het is dan best gek om er zelf rond te lopen. We hebben het meest fantastische uitzicht op het meer en vanavond hebben we dan ook genoten van de schemering en het verschijnen van alle lichtjes op en om het meer. Na aankomst en het uitpakken, zijn we al snel weer op de V-Strom gestapt om uit eten te gaan en boodschappen te halen. Bij de tent waar we aten, konden ze ons vertellen waar de Mille Miglia langskomt in Manerba. We moeten woensdag natuurlijk wel op de juiste plek staan om iedereen goed te kunnen zien. Helaas hebben we iets te lang buiten gezeten, want Reint is wel op 7 plekken gestoken door de neefjes…brrrr. We zitten nu lekker binnen met de airco aan, wel zo fijn!